Nie ogarniam – rzecz o rozkojarzeniu
Odnoszę wrażenie, że niektórzy ludzie na około mnie cierpią na chorobę zwaną oderwaniem od rzeczywistości. Jakby istnieli w swoim świecie i wszystko co zewnętrzne umykało im ze świadomości. Wydaje Ci się, że z Tobą rozmawiają, ale nie przyswajają 90% z tego co chcesz im przekazać. Zaburzenia pamięci, upośledzenie kojarzenia, bezwolne odruchy, senność z porywami „ale jak to?” – mnie to drażni i irytuje.
Zawsze możemy zwalić winę na pogodę, a właściwie na naszą strefę klimatycznąm, która skąpi nam obecnie dnia. Zapadamy w mentalny sen zimowy i nasze samopoczucie bliższe jest obojętności niż umarkowanemu zadowoleniu. Racja, nie będę podważać tej teorii, ale pragnę zauważyć, że większość z nas żyje rytmem pór roku od urodzenia – wypadałoby już przywyknąć.
Pewnie dużo pracujemy i mamy na głowie miliony spraw. Zadajmy sobie jednak pytanie na ile efektywnie pracujemy, czy nie marnotrawimy naszego czasu i dlatego wciąż mówimy o obowiązkach, zamiast je po prostu wykonywać? Plotkowanie, pisanie na chacie, przeglądanie stron, które nic nie wnoszą do naszego życia, zabierają nam cenny czas. Można go lepiej spożytkować, np. na sport czy sen – mózg zostaje dotleniony, może wypocząć.
Nasze współczesne rozmowy coraz rzadziej opierają się na wymianie myśli. W końcu jak można mówić o wymianie czegoś co uleciało, gdzieś w kierunku ekranu telefonu, akt, notatek, laptopa czy automatu z kawą (przypominającego o kolejnej dawce kofeiny). Uszanujmy to, że inny człowiek chce nam coś przekazać. Gdyby nie zależało nam na tej rozmowie, to po co mielibyśmy ją przeprowadzać; wystarczyłoby zwyczajowe „dzień dobry!”.
W dobie szybkiego tempa życia, apeluję o jakość, bo na ilość nie możemy już sobie pozwolić. Dotyczy to jakości pracy, wypoczynku, relacji i całego naszego życia. Można przyrównać to do systemu zerojedynkowego, albo intensyfikujemy nasze czynności albo po prostu się za nie nie zabieramy. Cóż, z takiego założenia wychodzę i staram się pracować nad tym, by każdego dnia wprowadzać je w praktyce.
