„Zanim w pustkę będę w stanie uwierzyć”

Cieszę się ostatnim wypowiedzianym słowem

Po którym więcej zostaje niedosytu niż spełnienia

Udręczenie zamyka mi usta za każdym razem

Pragnienie wzbudza we mnie wyrzuty sumienia

***

Katuję swe oczy przykrym obrazkiem szczęścia

Aż węzeł zaciska mi krtań i osiada wokół serca

Trudno się temu poddać i jeszcze gorzej znieść

Traktuję siebie jak ofiarę traktuje obłąkany morderca

***

Uśmiechem zakrywam niemiłosierne tortury

Bo męka w tak słodki sposób czyni mnie człowiekiem

Cierpienie kruszy nieprzeniknione dotąd grube mury

Zagryzę więc wargi i przymknę powiekę

***

Może i niebawem stanę się trupem

Który wyłącznie w pustkę będzie w stanie uwierzyć

 I nikt się tego nigdy nie dowie

Że ta jedna osoba mogła mój ból uśmierzyć

/Dorota Leszczyńska/