„Zżółkła krytyka”

Zżółkłi ze złości

Czerwień na czole

W zatęchłej szarości

Gardzą innymi

Niszczą w mozole

***

Tuleni w purpurze

Ze złotem na szyi

Kłujące róże

Wręczają innym

Za to jak żyli

***

Zżółkli z zazdrości

Dla nich to kpina

Prawdziwej szczerości

Zrozumieć nie mogą

Nie moja wina

***

Niewiedza mnie razi

Jak żółć się mieni

Opinie narazi

Na słowo krytyki

Co nic nie zmieni

/Dorota Leszczyńska/

***

P.S. Z pozdrowieniami dla tych, co czerpią garściami z popularyzowanej demagogii – mało uszlachetnianej o treści merytoryczne i zdroworozsądkowe, co stoją w intelektualnej próżni i nie czują potrzeby, aby zgłębiać przyczyny i następstwa pewnych zdarzeń, a mimo wszystko bezceremonialnie i niekonstruktywnie krytykują tylko po to, by inni poczuli się tak samo psychodelicznie jak oni.