Opodatkowanie wygranych w kasynach zagranicznych – stanowisko TSUE

Wygrana w kasynie przysparza szczęścia, bo zaopatruje nas w zastrzyk pieniędzy. Jednak po chwili nasze miny rzedną, gdy okaże się, że fiskus czeka na część wygranej. Jakby tego było mało, łasych na kasę jest więcej, w przypadku owocnej zabawy w zagranicznym kasynie. W tej kwestii wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości UE, na wniosek włoskiego sądu.

Generalnie przepisom włoskim zarzucano dyskryminujące traktowanie z uwagi na fakt, że wygrane uzyskane we Włoszech są zwolnione z obowiązku zgłoszenia i nie są objęte podatkiem dochodowym, gdyż objęte są one podatkiem zastępczym od imprez rozrywkowych pobieranym u źródła, a wygrane uzyskane w innych państwach, które zostały już w nich opodatkowane u źródła, podlegają opodatkowaniu we Włoszech.

Sąd włoski uważał, że konieczne jest, aby Trybunał dokonał szczegółowej oceny powodów prowadzących ustawodawcę krajowego do przyjęcia takich przepisów oraz aby rząd włoski mógł przedstawić powody, dla których postanowił objąć podatkiem wygrane wynikające z gier losowych uzyskane za granicą.

 W tych okolicznościach Commissione tributaria provinciale di Roma postanowiła zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującym pytaniem prejudycjalnym:

„Czy objęcie wygranych uzyskanych w kasynach państw członkowskich Unii Europejskiej przez osoby zamieszkujące we Włoszech obowiązkiem składania deklaracji i obowiązkiem podatkowym dla celów fiskalnych, jak stanowi art. 67 [ust. 1] lit. d) [DPR 917/86], jest sprzeczne z art. [56 TFUE], czy też można uznać, że jest to uzasadnione względami porządku publicznego, bezpieczeństwa publicznego lub zdrowia publicznego w rozumieniu art. [52 TFUE]?”.

Trybunał wielokrotnie wskazywał na szczególny charakter dziedziny gier losowych, w której inaczej niż w przypadku ustanowienia swobodnej i niezakłóconej konkurencji na tradycyjnym rynku stosowanie takiej konkurencji na tym bardzo specyficznym rynku, to znaczy między kilkoma podmiotami gospodarczymi, które byłyby uprawnione do urządzania tej samej gry losowej, mogłoby mieć szkodliwe skutki wynikające z faktu, że prowadziłoby to do rywalizacji pomiędzy podmiotami gospodarczymi w zakresie innowacyjności celem uczynienia ich oferty bardziej atrakcyjną i tym samym zwiększania wydatków konsumentów związanych z grą oraz ryzyka uzależnienia (zob. w szczególności wyroki: Pfleger i in., EU:C:2014:281, pkt 46 i przytoczone tam orzecznictwo; a także Digibet i Albers, EU:C:2014:1756, pkt 31 i przytoczone tam orzecznictwo).

Rząd włoski nie przedstawił dowodu na to, że nawet jeśli wpływy pochodzące z przestępczości zorganizowanej we Włoszech są bardzo znaczące, to zostały one uzyskane w pełni lub w przeważającej części za granicą. Aczkolwiek nie można wykluczyć, że walka z uzależnieniem od hazardu jest objęta ochroną zdrowia publicznego i może z tego tytułu uzasadniać dyskryminujące ograniczenie swobody przepływu usług. Jednak jest to niewystarczający powód to takich obostrzeń.

Z ogółu powyższych rozważań wynika, iż art. 52 TFUE i 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one obowiązywaniu przepisów państwa członkowskiego, które obejmują podatkiem dochodowym wygrane w grach losowych uzyskane w kasynach gier znajdujących się w innych państwach członkowskich oraz zwalniają z tegoż podatku podobne dochody uzyskane w kasynach krajowych. Zatem dyskryminacja będąca przedmiotem postępowań głównych nie jest uzasadniona w rozumieniu art. 52 TFUE

Zobacz:

– wyrok TSUE z dnia 22 października 2014 r. w sprawach połączonych C‑344/13 i C‑367/13.