Opłacenie noclegu przychodem pracownika
Przyzwyczailiśmy się już do tego, że przychód pracownika traktuje się jak worek bez dna, do którego co chwilę wrzuca się kolejne świadczenia. Zgodnie z ostatnią interpretacją również opłacanie noclegu przez pracodawcę może skutkować zwiększeniem przychodu pracowniczego – tym samym odprowadzaniem wyższych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.
Sytuacja tyczy się przedstawicieli handlowych, których miejsce wykonywania praca (zgodnie z umową o pracę) obejmuje większy obszar kilku województw. Przemieszczanie się na tym obszarze nie stanowi podróży służbowej, zatem pracownikowi nie przysługuje obowiązkowa dieta i inne świadczenia. Niemniej jednak, w rzeczonym przypadku pracodawca opłaca m.in. koszty noclegu, choć nie jest do tego zobligowany. Zdaniem pracodawcy, świadczenia tego typu nieodłącznie związane są z pracą, a pracownik nie uzyskuje z tego tytułu prywatnych korzyści.
Należy zauważyć, iż diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika są wolne od podatku dochodowego. Tyle tylko, że przedstawiciele handlowi wcale takiej podróży nie odbywają, gdyż przemieszczanie się jest naturalną formą ich pracy. Z tej przyczyny inaczej niż z perspektywy pracodawcy sprawa postrzegana jest przez organ wydający interpretację. Finansowane przez pracodawcę noclegi pracowników związane z wykonywaniem przez pracowników obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę stanowią przychód tychże pracowników ze stosunku pracy. Tym samym, na pracodawcy – występującym w roli płatnika – spoczywa obowiązek pobierania i odprowadzania z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.
Wyjątkowo muszę się zgodzić z organem, ale powołałabym się na jeszcze jeden argument logiczny. Skoro ustawodawca wyróżnił zwolnienie świadczeń (diet i innych należności) przyznanych w ramach podróży służbowej, to należy wyciągnąć wniosek, iż wszystkie inne świadczenia przyznane w ramach podróży (ale nie służbowej) już nie będą wolne od podatku.
Zobacz:
– wyrok NSA z dnia 28 stycznia 2000 r. (sygn. akt I SA/Gd 2285/98);
– uchwałę składu siedmiu sędziów NSA z dnia 19 listopada 2008 r. (sygn. akt II PZP 11/08);
– interpretację indywidualną Dyrektora IS w Warszawie z dnia 21 marca 2011 r. (IPPB2/415-3/11-4/AS);
– wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 czerwca 2012 r. (sygn. akt III SA/Wa 2629/11);
– interpretację ogólną MF z dnia 28 czerwca 2012 r. (DD3/033/88/MCA/11/PK-681);
– interpretację indywidualną Dyrektora IS w Poznaniu z dnia 2 października 2014 r. (ILPB2/415-750/14-2/WM).
