Zaliczki od lokali użytkowych na poczet utrzymania części wspólnych a zwolnienie w CIT

Spółdzielnie czy wspólnoty mieszkaniowe przede wszystkim zarządzają zasobem mieszkaniowym tzn. budynkami, które zostały sklasyfikowane jako budynki mieszkalne. Aczkolwiek pewne lokale mają charakter użytkowy i są nastawione na czerpanie zysków z działalności gospodarczej. Z tego względu mogą zachodzić uzasadnione wątpliwości, czy zaliczki na utrzymanie części wspólnych nieruchomości wpłacane przez użytkowników lub właścicieli lokali użytkowych będą zwolnione od CIT tak jak zaliczki mieszkańców.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT, wolne od podatku są dochody spółdzielni mieszkaniowych, wspólnot mieszkaniowych, towarzystw budownictwa społecznego oraz samorządowych jednostek organizacyjnych prowadzących działalność w zakresie gospodarki mieszkaniowej uzyskane z gospodarki zasobami mieszkaniowymi – w części przeznaczonej na cele związane z utrzymaniem tych zasobów, z wyłączeniem dochodów uzyskanych z innej działalności gospodarczej niż gospodarka zasobami mieszkaniowymi.

Jeżeli uznamy, że charakter budynku mieszkalnego stanowi nadrzędy warunek zwolnienia, możemy zbyt szeroko zinterpretować przepis. W przypadku, gdy w danym budynku mieszkalnym znajdzie się przeważająca liczba lokali użytkowych, trudno byłoby nam mówić o gospodarce zasobami mieszkaniowymi. Wprawdzie zaliczki służą utrzymaniu części wspólnych zarówno dla mieszkańców jak oraz użytkowników lokali i nie mają nic wspólnego z komercyjnym czynszem za wynajem, niemniej jednak wyłącznie cele mieszkaniowe warunkują zwolnienie. Nie bez znaczenia są bowiem źródło i podmiot wpłacający zaliczki. Zatem zaliczek od lokali użytkowych na utrzymanie części wspólnych nie można objąć zwolnieniem przedmiotowym.

W świeżym wyroku, NSA krytykuje bazowanie jedynie na przesłance przeznaczenia budynku – tym samym nie zgadza się ze stanowiskiem sądu I instancji. Przejrzenie obu orzeczeń jest interesująca lekturą, do której odsyłam.

Zobacz:

– interpretację indywidualną Dyrektora IS w Poznaniu z dnia 26 października 2011 r. (ILPB4/423-265/11-2/DS);

– wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 10 maja 2012 r. (sygn. akt I SA/Wr 190/12);

– wyrok NSA z dnia 1 października 2014 r. (sygn. akt II FSK 2420/12).