Wydatki na poprawę wizerunku a koszty uzyskania przychodu

O wizerunek firmy trzeba dbać, nawet w dość niekonwencjonalny sposób. Sama reklama już się nie sprawdza – teraz należy pokazać swoje zaangażowanie społeczne i troskę o dobro wspólne. Tylko jak takie wydatki na poprawę wizerunku zaksięgować po stronie kosztów uzyskania przychodu?

Spółka chciała, w ramach swojej kampanii promującej, finansować powstawanie na osiedlach czy w gminach placów zabaw dla dzieci. Podwykonawca ma kupować materiały i konstruować sprzęt, a następnie wystawiać fakturę VAT Spółce. Natomiast Spółka zamierza podpisywać umowy darowizny z przyszłymi administratorami placów zabaw, w których znalazłyby się szczególne zapisy dotyczące chociażby konserwacji urządzeń i inne zastrzeżenia.

Oczywiście zdaniem Spółki wydatki należałoby ujmować kompleksowo jako koszty uzyskania przychodu – od reklamy w środkach masowego przekazu, po budowę placów zabaw. O ile pierwsze raczej nie budzą zastrzeżeń, bo bezpośrednio odnoszą się do motywów zarobkowych, to sama kampania społeczna stoi pod znakiem zapytania. Organ wydający interpretację w tej sprawie podniósł w wątpliwość faktyczną konieczność poniesienia wydatków na budowę placów zabaw oraz wskazał na wyłączenie darowizny spod kosztów zgodnie z ustawą o CIT.

Ze stanowiskiem organu nie zgodził się WSA, którego zdaniem, opisaną we wniosku kampanię należy pojmować całościowo, a nie z rozbiciem na konkretne czynności. Należy mieć na uwadze, że głównym celem kampanii jest ukształtowanie pozytywnego wizerunku Spółki wśród konsumentów produktów poprzez wypromowanie Spółki jako podmiotu angażującego się w projekty społeczne – tym samym zwiększenie jej popularności i jej produktów. Wydatki z tym związane mają zatem związek z prowadzoną działalnością, są gospodarczo i racjonalnie uzasadnione, a ich poniesienie ma na celu zwiększenie przychodów ze sprzedaży produktów Spółki.

Ponadto WSA odniósł się do wątpliwości dotyczącej nieszczęsnej darowizny. W ocenie Sądu opisana akcja i budowa placów zabaw nie powinna być kwalifikowana jako darowizna i w ten sposób zaliczana do katalogu wyłączeń z kosztów uzyskania przychodu. W krótkich słowach, Sąd nie dopatrzył się w umowach opisanych w zdarzeniu przyszłym cech darowizny – causa donandi.

Wydanie interpretacji indywidualnej w sprawie zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodu, nie okazało się być takie proste. Pierwsza interpretacja trafiła do WSA i NSA. W konsekwencji druga interpretacja musiała uwzględnić stanowisko sądów administracyjnych.

Zobacz:

– interpretację indywidualną Dyrektora IS w Poznaniu z dnia 5 września 2011 r. (ILPB3/423-242/11-4/KS);

– wyrok WSA w Poznaniu z dnia 9 lutego 2012 r. (sygn. akt I SA/Po 877/11);

– wyrok NSA z dnia 24 kwietnia 2014 r. (sygn. akt II FSK 1205/12);

– interpretację indywidualną Dyrektora IS w Poznaniu z dnia 21 sierpnia 2014 r. (ILPB3/423-242/11/14-S/KS).