Leonardo do potęgi trzeciej

Leonardo DiCaprio, bo o nim mowa, nie ma ani jednego Oscara wśród filmowych nagród przygniatających jego półkę. Moim zdaniem to naprawdę wartościowy i wciąż rozwijający się aktor, ale niestety przy każdej nominacji do najważniejszej statuetki miał wymiatającą go konkurencję. O czasach „Titanica” czy „Romea i Julii” wolałabym w ogóle nie wspominać. Chciałbym skoncentrować się na jego kreacjach z ostatnich kilku lat, które naprawdę oddają jego kunszt. Poza tym poniższe filmy same w sobie są nietuzinkowe.

„Shutter Island”/”Wyspa tajemnic” reż. M. Scorsese

Akcja rozgrywa się w szpitalu psychiatrycznym i już to samo w sobie staje się intrygujące, ale rangę szpitala podnoszą tak naprawdę pacjenci-przestępcy. Leonardo zajmuje się rozwikłaniem zagadki zniknięcia jednej z psychopatek. Sprawy nie układają się w logiczną całość. Detektyw zaczyna sam mieć problemy z uporaniem się z przeszłością, do tego ta nieznośna migrena i koszmary. Wyspa ze szpitalem jest niczym odrębną czasoprzestrzenią, bez kontaktu z realnym światem. Dopiero zakończenie uzmysławia nam, jak bardzo daliśmy się oszukać twórcom filmu, bo zaufaliśmy Leonardo.

„Inception”/”Incepcja” reż. Ch. Nolan

 W surrealistycznej branży szpiegowskiej, zajmującej się zaglądaniem do podświadomości ważnych tego świata, działa Dom Cobb. Incepcja jest zaaplikowaniem komuś we śnie idei, która zakiełkuje podjęciem odpowiednich decyzji na jawie. Do tej pory główny bohater wraz ze swymi towarzyszami kradli informacje, teraz mają stworzyć coś o zera. Wypełnienie tego zadania pozwoli bohaterowi odzyskać swoją rodzinę, która została zagranicą. Ale co zdarzyło się w przeszłości i jak ta przeszłość wpływa na całe przedsięwzięcie – tego musicie sami się dowiedzieć.

„The Wolf of Wall Street”/”Wilk z Wall Street” reż. M. Scorsese

Pochwała hedonizmu, stąpania po krawędzi i przeświadczenia, że szczęście można kupić bez żadnych konsekwencji. Leonardo zagrał wręcz wyśmienicie zaczynając od pokornego i uroczego młodziaka, który zaczyna wchodzić w świat giełdy. Główny bohater staje się coraz bardziej charyzmatyczny, wręcz porywa tłumy – klientów i współpracowników, ale też coraz więcej pragnie – głównie fizycznie – kobiet, koki, luksusu, alkoholu oraz dosięgnięcia ekstremum. Wilk wydostał z Leonardo zdolności komediowe, o których wcześniej nie miałam pojęcia. Jeszcze nigdy 3-godzinne wysiedzenie w kinie, nie minęło mi tak szybko, przezabawnie i ekscytująco. Brawo!

Źródło zdjęć i plakatów – www.filmweb.com