Dzieci wojny

Maj kojarzy nam się z wiosennymi wycieczkami za miasto, rozniecaniem ognia pod rusztem bądź zabawami na świeżym powietrzu. Dla ludzi, którzy doczekali dnia 8 maja 1945r. ten miesiąc oznaczał koniec wyruszania na front, palenia zwłok więźniów zabijanych w obozach jak też uwolnienie się spod władzy terroryzującego okupanta. Mając w pamięci niedawną rocznicę zakończenia II wojny światowej, chciałabym przedstawić propozycje filmów opowiadających o tych czasach. Kino nie zawsze musi być nic niewnoszącą rozrywką, lecz powinno być możliwością cofnięcia się do świata, który oby nigdy nie wrócił. Filmów o tej tematyce powstało wiele, a ja postanowiłam wybrać te opowiadające o wojnie z perspektywy dziecka.

„The Boy in the Striped Pyjamas”/”Chłopiec w pasiastej piżamie”, reż. M. Herman, gł. rola Asa Butterfield

Główny bohater jest synem niemieckiego oficera, który przeprowadza się z całą rodziną z Berlina na wieś. Chłopiec nie wie, czym jest wojna, obozy koncentracyjne i obozy zagłady. Jednak żyje w otoczeniu zasieków, kominów i ludzi ubranych w pasy. Stara się pojąć swym 8-letnim rozumem co też dzieje się poza jego domem. Podczas jednej z wędrówek po okolicy poznaje swego rówieśnika znajdującego się za drutem. Makabryczna różnica w pomiędzy władzą a poddaństwem zdaje się zanikać w momencie, gdy niemiecka rodzina ma doświadczyć na własnej skórze swych okrutnych praktyk.

 „Anne Frank: The Whole Story”/ „Anna Frank: cała prawda”, reż. R. Dornhelm, gł. rola Hannah Taylor Gordon

Opowieść o młodej Żydówce i jej rodzinie, która po ukrywaniu się trafia do obozu koncentracyjnego. Film opiera się na prawdziwej historii odtworzonej na kanwie dzienników Frank. Widzimy obraz przestraszonej dziewczyny, która doświadcza traumatycznych wydarzeń. Płacz, lament, strach przewijają się non stop. Jest to film wybitnie gatunkowy, w żadnym razie nie przerysowany, ale ukazujący „zwykłe” życie w dziwnych czasach.

„La vita è bella”/„Życie jest piękne” reż. i gł. rola: Roberto Benigni 

Słodko-gorzki dramat, komedia, ironia, tragedia, groteska – właściwie trudno jest jednoznacznie sklasyfikować ten film. Z pewnością opowiada o miłości ojca, który za wszelką cenę chce uchronić syna przed prawdą o wojnie i o życiu w obozie. Pokazuje mu, że to co obecnie przeżywają to jedynie zabawa, której finałem jest wygrana czołgu. Widząc roześmianą twarz dziecka będącego w błogiej nieśmiadomości, konfrontujemy ten obraz z przerażonymi więźniami. W takim miejscu nie ma dzieciństwa, nie ma uśmiechu, nie ma zabawek, nie ma żartowania – czemu przeczy mały bohater filmu. Postawienie na jednej szali dwóch skrajnych emocji – smutku i radości, jedynie potęguje w widzu współczucie i niedowierzanie jak można było pozbawiać ludzi człowieczeństwa. Bawimy się, bo film został przedstawiony w bardzo lekki sposób, aczkolwiek refleksje generują łzy.

Źródła zdjęć, plakatów, fotosów – www.filmweb.com